Λευκός χρυσός | Amina Kadous
Πληροφορίες
- Διάρκεια: 19/10/2023-11/02/2024
- Ώρες λειτουργίας: ΤΡ | ΤΕ | ΠΑ |ΣΑ | ΚΥ > 10:00-18:00, ΠΕ 12:00-20:00
- Χώρος: MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Καλλιτέχνης
Amina Kadous
Επιμέλεια
Amina Kadous, Ηρώ Κατσαρίδου
Συνδιοργάνωση: MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης
Fujifilm Inkjet Photo-Paper: FUJIFILM HELLAS S.A.
Όποιος μιλά για βιομηχανική επανάσταση, εννοεί το βαμβάκι – Eric Hobsbawm
Η σειρά Λευκός Χρυσός είναι ένα μακροχρόνιο και σε εξέλιξη έργο, όπου η Amina Kadous αφηγείται φωτογραφικά την ιστορία της οικογένειάς της, εμπόρων υφασμάτων και ιδιοκτητών εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας από τη δεκαετία του 1960, την οποία διαπλέκει με την εθνική ιστορία της Αιγύπτου, μιας χώρας που στην ιστοριογραφία της βιομηχανικής επανάστασης έχει στενά συνδεθεί με τη βαμβακοκαλλιέργεια ήδη από τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα.
Η καλλιτέχνιδα ξεκινά την αφήγησή της από τη γενέτειρά της El-Mehalla el Kubra, πόλη στο δέλτα του Νείλου όπου μέχρι και σήμερα ανθεί η κλωστοϋφαντουργία με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την κρατικής ιδιοκτησίας Misr Spinning and Weaving Company, τον μεγαλύτερο όμιλο της χώρας και σύμβολο της αιγυπτιακής εκβιομηχάνισης. Η καλλιτέχνιδα φωτογραφίζει το σπίτι των προγόνων, τα εργοστάσια επεξεργασίας βαμβακιού, τις βαμβακοφυτείες, εικόνες που αναμειγνύονται με στιγμιότυπα από το οικογενειακό άλμπουμ, αποκόμματα εφημερίδων εποχής και άλλα ενθυμήματα, για να συνθέσουν το οικογενειακό χρονικό.
Η Kadous επιστρατεύει τις προσωπικές και οικογενειακές αναμνήσεις, ενώ παράλληλα στο πίσω φόντο ανασυστήνει την ιστορία του βαμβακιού στην Αίγυπτο: από τα χρόνια της μεγάλης ακμής των εθνικοποιημένων βαμβακοβιομηχανιών της εποχής του Νάσερ, στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των δεκαετιών που ακολούθησαν και στη σταδιακή παρακμή του αιγυπτιακού βαμβακιού.
Για την παρουσίαση στη Photobiennale η Kadous επεκτείνει τη φωτογραφική της έρευνα στην Αλεξάνδρεια, όπου επιχειρεί να ανιχνεύσει τη σύνδεση της ιστορίας του βαμβακιού με την ελληνική παροικία. Φωτογραφίζει ίχνη της άλλοτε ακμάζουσας κοινότητας, τα εγκαταλειμμένα εργοστάσια, το χρηματιστήριο βαμβακιού, διάσημες ποικιλίες με ονόματα Ελλήνων βοτανολόγων, φέρνοντας στο φως μνήμες από καιρό λησμονημένες.
Μέσα από τα θραύσματα των αποσιωπημένων αυτών ιστοριών η καλλιτέχνιδα ανάγει τη μικροϊστορία σε εργαλείο για να επιχειρήσει μια «αρχαιολογία» του βαμβακιού στην Αίγυπτο: ο Λευκός Χρυσός αναδεικνύεται ουσιαστικά σε μια εναλλακτική αφήγηση της ιστορικής εμπειρίας ενός λαού που ενέχει στοιχεία ενδυνάμωσης ενάντια στον κυρίαρχο αποικιοκρατικό λόγο του παρελθόντος.